Τρεις χιλιάδες μαύροι κύκνοι
σε πήραν μακριά μου
πετούσανε αργά προς τον ορίζοντα
έσερναν ένα δίχτυ χρυσαφένιο
όπου κοιμόσουν γαλήνιος και ανύποπτος
στα χέρια σου κρατούσες μια σφεντόνα
κι ένα κομμάτι ατσάλι απ’ την ψυχή σου.

Γύρω-τριγύρω
φυσούσανε οι γρανιτένιοι χιτώνες των βουνών
απ’ τις πτυχές τους έβγαιναν τοξότες
και σημαδεύανε τον ήλιο
ώσπου τον κατεβάσανε στη θάλασσα.

Τρεις χιλιάδες μαύροι κύκνοι
σε πήραν μακριά μου
σε πήγαν σ’ ένα κάστρο ερειπωμένο
στην άκρη της μνήμης
εκεί φυτρώνει μια χρυσή μηλιά
κάθε πρωί θα κόβεις ένα μήλο
κάθε βράδυ ένας κύκνος θα πεθαίνει
κι έτσι δεν θα μπορέσεις να γυρίσεις.